Adım adım dolaşıyorum şimdi kalbimin tüm sokaklarını. Uzun bir hayatın 34 yıllık bir yolun basamakları yoruyor bazen insanın bedenini. Dizlerim ağrımadı desem yalan olur, üzüldüm, ağladım, düştüm, yoruldum ve yeniden kalktım. Yeniden doğmayı öğrendim her yıl.

Tutunacak nedenleriniz varsa, yerin dibinden gökyüzüne çıkmayı öyle acımasızca öğretiyor ki hayat. Yaşadıklarım yaşamadıklarıma gebe belki, İnandıklarım inanmadıklarımın esiri. Güvendiklerim güvenmediklerimin gölgesi. Hayatbu  bir bakmışız, musalla taşındayız. Yaşarken bitmeyen saatlerin, arkamıza baktığımızda nasıl da kolayca bitivermiş yıllara ait olduğunu hissediyoruz çoğu zaman.  Daha ilkokuldayken diye başladığım hayatımın, 34. yılındayım. Heyhat..!

Yozgat… 17 yaşımda üniversiteye giderken çıktığım memleketime dargındım. Dönmeyi düşünmediğim şehirdeyim. Yanlış anlaşılmasın sevmediğimden değil, zorlu bir hayat serüveninden çıkışımın kaçışıydı bu. Hayat denizi sizi bazen öyle dalgalarla boğuyor ki, yapmam dediklerini bir bakmışsın yapıveriyorsun işte.

Yozgat… İki dağ,  bir sokak.  Seviyorum bu şehri yalan değil. Bazen de boğuluyorum bu da yalan değil. Ölü bir toprağı bu şehre savurmuşlar gibi, bazen de durgun akan bir ırmağın altından coşkuyla akan su gibi.

İş sonrası, evde yemek yemenin tadı başka, malum dışarı soğuk. Belki de bu yüzden kaybediyor bu şehir. Soğuk bir mevsimin gölgesinde ne kadar canlı ve taze kalabilir ki insan. Donmak kelimesi kaba olur farkındayım ama donuyoruz. İki dağın arasına sıkışmış, ufkumuzu göremiyoruz ve işin en kötü yanı göremediğimizi de görmüyoruz.

Bundan 10 yıl öncesiyle..10 yıl sonrası Yozgat hiç değişmeyen değişimin kendisinin ispatı gibi hala dimdik ayakta oluyor olacak.  Ne olursa olsun Anadolu kokan bir şehirde yaşamak, bambaşka. Sağlıcakla kalın.