Vatandaşın en önemli beklentilerinin başında ekonomik ve sosyal gelişmelere bağlı halkın düşmeye devam eden alım gücü ve piyasaların durumu gelmektedir. Bu beklentilere paralel olarak, artacağı yününde çıkan haberlere bağlı asgari ücretten kaynaklı küçük ve orta ölçekte istihdam sağlayan esnafın üzerine ek olarak daha öncekiler gibi binecek ekonomik yük.
Asgari ücret kadar toplum içinde önemli bir potansiyel olan emekli ve memurların durumu. Mayıs ayı sonunda açıklanan enflasyon rakamlarına bakılacak olursa emekliye verilecek zam oranı şimdiden bir hayal kırıklığı oldu.
Hayatını zor şartlarda sürdüren emekliler, temmuz zammından da beklediği oranda faydalanamayacağı şimdiden görüldü.
Yine gelirle gider arasındaki makasın açılması, artış gösteren gelir ve gider dengesinin bozulması gibi önem arz eden, içinden çıkılmaz ahval durumlar.
Bu beklentilerin yanında birde toplum olarak hepimizi yakından ilgilendiren ülkenin ve Yozgat’ın ekonomik durumu, il ve ilçelerde tamamlanmayı bekleyen ve devam eden devlet ve yerel yönetimler tarafından planlanan yatırımların geldiği en son noktadır.
Cumhurbaşkanlığı başta olmak üzere yeni oluşan kabine ve bu kabinede yer almayan bir Yozgatlı olunca bu kadar yatırımın durumu ve duruma bağlı olarak, yatırımların planlandığı ölçüde tamamlanıp tamamlanmayacağı.
Meraklı bir toplum olduğumuzu hatırlatmama bilmem gerek var mı? Yukarıda sıraladığım ve sıralamadığım konuların durumunu merak etmek gibi derin hususlar.
Gelelim bugünkü yazımın başlığına konu olan hususa; Çamlık gazetesi sorumlu yazı işleri müdürü Tarık Yılmaz, köşesinde yazının sonunu “Ne olacak Yozgat’ın bundan sonraki ahvali?” diyerek, noktalamış.
Bu yazıyı okuyunca aklıma daha önce yazdığım “Geleceği Düşünmek ve Yozgat’ı Unutmamak!” başlıklı şu yazı geldi:
Askerin tezkeresi gelmiş, duvar dibine çökmüş, başı ellerinin arasında kara kara düşünüyor.
Komutanı farkına varmış, askeri yanına çağırmış. “Gel oğlum bakalım. Hayırdır derdin ne?”
Asker oflayıp, puflamış, sıkıntısını anlatmış: “Komutanım malum, süre bitti, tezkere alıyorum.”
Komutanı; “e ne güzel, bak gidiyorsun, insan buna üzülür mü?”
Asker hemen cevap vermiş: “Nasıl üzülmem komutanım. Ben yarın gidiyorum gitmesine de, benden sonra Bölüğün durumu ne olacak onu düşünüyorum…”
Bu hikayeyi okuyunca Yozgat’ı düşünmeden edemedim. Bizimkisi de Askerin hesabına benziyor.
Kendimizden geçtik. Tabir yerindeyse yaş kemâle erdi. 50’yi devireli çok oldu. Kaç saniye, kaç saat, kaç gün, kaç hafta, kaç sene daha yaşarız bilemeyiz.
Gazeteyi çıkmaya başladığımızdan bu yana yazıp, çiziyoruz. 30 sene oldu. Yozgat’ın dertleriyle dem olmaktan henüz vazgeçmiş değiliz. Elbet bir gün askerlik bitecek, duvar dibine çöküp, düşünmeye başlayacağız.
Bu halimizi birileri görüp, yanımıza diz çöküp, ne düşündüğümüzü sorarsa Ki; elbet soracaktır, bu durum dilerim çok sürmeden gerçek olsun.
Eli kalem tutan, kimi zaman bir, kimi zaman birden fazla yazar gelişmeden, kalkınmadan bahsederken, Yozgat’ın üzerindeki kara bulutların bir türlü kalkmamasını kaç kişi kendine dert ediyordur, çok merak ediyorum.
Sebebi her ne olursa olsun, tüm sorunlar elbet bir gün son bulacak, lakin Yozgat’ın sorunları ne zaman son bulur, bu sorunların son bulduğunu bizler belki göremeyiz ama bizden sonrakiler görür mü? Bilemiyorum.
Çünkü hergün Yozgat’a yeniden bir yol haritası çizilmeye çalışıyor. Şehirde çarpık yapılaşma, ruhsuz binaların sayısı artarak devam ediyor.
Türkiye’de Yozgat gibi plansız, programsız, alt yapısı sorunlu kaç il vardır bilemiyorum ama bildiğim tek şey gördüğüm tüm iller arasında Yozgat’ın ne eşi, ne de bir benzeri yok.
Şimdi Askerin Komutana verdiği cevabı tekrar göz önüne getirecek olursak, yarın ya da daha sonraki günler biz gideceğiz ama Yozgat’ın hali ne olacak?