Geç Kalmış Rapor
Tarih 2009 Ocak. Ankara-Sivas hızlı tren yapım işi için yetkili firma Yozgat’a gelerek ilk kazmayı vurdu.
Tarih 2021 Eylül. Ankara-Sivas hızlı tren açılışı 7. Kez ertelendi.
İki tarih arasında 13 yıla yakın bir zaman dilimi var. Koskoca 13 yıl. İşler yolunda gitmiş olsaydı planlandığı üzere 2014 yılında açılış gerçekleşecekti. Olamadı. Bu gecikmelere rağmen açılış gerçekleşse idi 2 yıl önce hizmete girecekti.
Hızlı tren konusu 14 yıldır Yozgat gündemini meşgul eden bir konu. Yozgat 7. kez ertelenmesi ile tanışmış değil konuyla.
Bugünlerde basına yansıyan Hızlı Tren Çalışma Raporu 7. kez ertelemenin ardından değil 14 yıl önce ilk gündeme geldiğinde hazırlanmalıydı. Bu rapor kurumlar arası işbirliği ile hazırlanabileceği gibi, olası etkileri üzerinde de işbirliği yapılabilirdi. Hızlı trenin Yozgat ekonomisi, sosyal yaşantısı, göç, eğitimi, ulaşım imkanları vb. konularındaki etkileri kapsamlı bir raporla değerlendirilip, olası olumlu etkilerinin artırılması ve olası olumsuz etkilerinin azaltılması hususlarında 14 yılda epey yol alınabilirdi.
Yıl olmuş 2021’in sonu, hızlı trenin açılışı 7. Kez ertelenmiş, basın ısrarla sıkıştırmış “hızlı trenin etkileri konuşulmalı” diye sonrasında bir rapor çıkmış ortaya. Hızlı Tren Çalışma Raporu.
Satır satır incelediğim raporun, üzerine atılan başlıktan uzak, yetersiz, eksik ve aynı zamanda hiçbir sorumluluk, eylem planı ve somut öneri barındırmadığını, raporu hazırlayan kurumun topu taça attığını ifade edebilirim.

*  *  *  *  *

“Özel Çocuklar” Gündem Malzemesi Değildir
“Özel çocuklarımız falanca kişiyi ziyaret etti.” “Özel çocuklarımızı sevdik, hediyeler verdik.” “Özel çocuklarımızı ziyaret ettik.” Vesaire başlıkları ile fotoğraflar, haberler yine başladı.
Bildiğiniz üzere gazetemizde Engelli Eğitim, Rehabilitasyon ve Yaşam Merkezi başlığı altında bir öneride bulunmuştuk. Önerinin kısaca içeriği; ilimizde bulunan yaklaşık 40 bin engellinin hayata tutunmasını, niteliklerini geliştirmesini ve bir başkasının yardımına ihtiyaç duymadan hayatını devam ettirme imkanına kavuşmasını esas alan bir kompleks tesisi kapsıyordu. Bu öneri için arsa ve finans sorunu da bulunmuyordu.
Bugün “özel çocuklar” tanımlaması adı altında o engelli çocukları ve ailelerini ayaklarına getirtip fotoğraf çektiren, bu fotoğraflar üzerinden kamuoyunda algı çalışması yürüten kişi ve kurumlardan en ufak bir ses çıkmadı bu önerimize.
Hani o çocuklar “özeldi”. Bu mudur sizin özelinize verdiğiniz kıymet. Onların hayatına dokunmadan, yaşam şartlarında iyileştirme yapmadan, bir başkasının yardımına ihtiyaç duymadan yaşamasının önündeki engelleri kaldırmadan ya da bu konularda çalışma içerisine girmeden nasıl yüzlerine bakabiliyorsunuz? O fotoğraf karelerinde “daha iyi bir yaşam için hiçbir şey yapmadığınız” insanlarla yer alırken nasıl da bu işte, bu şehirde hiçbir sorumluluğunuz yokmuş gibi davranabiliyorsunuz?
Biliyoruz bu şehre, bu şehrin insanına ve onun huzur ve refahına dair en ufak bir kaygınız yok. Ama umarsızlığınız, bu şehrin insanını, umutlarını, hayallerini, sıkıntı ve dertlerini; –mışmış gibi çalışmalarınızın, sosyal medya ve basın üzerinden algı propagandanızın ve fotoğraf karelerinizin figüranı olarak kullanmanıza hak doğurmaz.