Biz Türk toplumunu diğer ülke toplumlarından ayıran en büyük özelliğimiz; aile yapısı, kardeşlik ve akraba bağlılıklarının güçlü olmasıdır. Aynı şekilde toplumda da insanların birbirlerine karşı samimi ve içtenlikle davranması, sevgi, saygı ve doğruluk bağları, bir toplumun sağlam temellerine dayanır.

Ancak, bu değerlerin sadece belirli zamanlarda veya kendi çıkarlarımız doğrultusunda değil de, hayatımızın her alanında samimiyetle sürdürülmesi gereklidir.

Günümüzde, siyaset sahnesinden günlük yaşantımıza, iş hayatına kadar birçok alanda samimiyetten uzak davranışlar güvensizlikleri de beraberinde getiriyor. Bir iş yerinde çalışanları düşünün birbirlerine ne kadar samimiler. Mecburiyetten olsa gerek ki; bir aradayken samimi gibi görünebilirler. Ancak gerçek duygularını ve düşüncelerini paylaşmazlar. Çünkü güven ve samimiyet duygusu kalmamıştır ve dışarıda ise farklı bir kişilik sergilerler. Bir aradayken her şey gayet olması gerektiği gibi devam ederken, dışarı da farklı ortamlarda durumun hiçte öyle olmadığı daha iyi gözlemlenebiliyor.

Bu durum sadece Yozgat’ımızda değil elbette. İnsanın olduğu her yerde böyledir. Seçim dönemlerinde adaylar; ilçe ilçe, belde belde, köy köy çalmadık kapı bırakmayarak seçmenlerin desteğini isterler. Bu esnada bir vatandaşta hazır ayağına kadar gelen bir adaya fırsat bu fırsat diyerek, “Benimde şu işim vardı, oğlumun bu işi vardı gibi talepte bulunur.” Adayın yüzünde gülücükler açarak tabiî ki ne var bunda niye bugüne kadar çözülmemiş gibi ifadelerle notunu alır gider. Sonrası mı? sonrası hüsran ve hayal kırıklığı, vatandaş arasın ki telefonuna ulaşsın.

İstisnalar kaideyi bozmaz, ama tabi ki ilgilenmeye çalışan vekil ve danışmanı da vardır. Ama genel itibari ile durum bu şekilde yürütülmektedir. Teşkilatlarda, yönetimlerde ya da torpili olanlar bir şekilde ilgili yerlere ulaşarak işlerini halletmektedirler. Ya imtiyazlı tanıdığı olmayanlar, falanca köyden Ahmet amca nasıl halledecek. Bu konuda beğenmediğimiz batılı ülkelerle kıyaslanamayacak kadar gerideyiz. Batı ülkelerinde siyasetçilerin ve yöneticilerin halkla olan ilişkileri daha sınırlıdır. Bu ülkelerde, sistem düzenli bir şekilde işler ve vatandaşlar, kişisel ilişkilere dayalı olarak işlerini halletmeye çalışmazlar. Bu, toplumda güveni ve adalet duygusunu güçlendirir.