Çanakkale’yi görmeden, yaşananları okumadan konuşmak, yazmak ve bir takım olaylarla ilgili örnek verilmemesi taraftarıyım.
Çanakkale’yi en son 2009’da arkadaşlarla doyasıya gezip dolaşmıştık, bölgeyi bilen dostların sayesinde görmediğimiz yer belki de yok denecek kadardır.
Çanakkale’den etkilenmemek ne mümkün,
Çanakkale’yi gördükten sonra insan hayata daha bir başka gözle ve duyguyla bakıyor.
Dolayısıyla O günden sonra hayatımda bir çok şey değişti..O günün katkısıyla bende oluşan düşünceleri sizlere aktarmak istiyorum..
Bir Devrin battığı, atalarımızın yattığı nice şehitlerle dolu cennettir Çanakkale!
Siz hiç attığınız her adımda “Allah Allah” nidalarını duydunuz mu? Yüreklerindeki imanı, bileklerindeki kuvveti hissettiniz mi?
Bir damla su isterken kan deryasına düştüler, bir damla yağmur beklerken kurşun dolusuna tutuldular.
Bu sözler çok şey ifade etmektedir.
Bunu ispatlayan bir olayı sunuyorum ; “ Gece yarısıydı, çatışmalar artmıştı. Kahraman Askerlerimiz çok susamışlardı ve yorgundular..
Birden çatışmaların sürdüğü yerin aşağı tarafında bir hışırtı duymaya başlamışlardı.
Göz gözü görmeyecek derecede bir karanlık vardı.
Bir dere akıyordu yamaç boyunca, o sevinçle kirli suyu mataralarına doldurdular, her ne kadar tat vermese de istemeden kana kana içtiler.
Sabah olduğunda ise kötü bir durumla karşılaşacaklardı.
Su diye içtikleri ne yazık ki çatışmada ölen askerlerimizin aziz kanlarıydı. ”
Metre kareye düşen mermi miktarının haddi hesabı olmadığı gibi, dökülen kanların ne kadar dehşet verici olduğu da düşünülemez.
Hayatlarının baharındaydılar.
Ama onlar sonbaharın son meyveleriydi.
Bir yaprak misali tek tek sararıp soldular, rüzgarlarla oradan oraya savruldular.
Usulca süzülüp tarih kokan TÜRK toprağına sığındılar..
Tarih senaryosunun kahraman oyuncularıydı onlar..
Öleceğini bildiği gibi toprak olmaz senden gayrı, olamam ki bundan sonra senden ayrı diyebilecek kadar gözü karaydılar.
Çünkü şehit düşenlerin birçoğu daha ilkokul, ortaokul ya da lise talebesiydi.
Okumuşsunuzdur ya da anlatılanları duymuşsunuzdur, savaş döneminde gelen talimatla birçok lise talebesi cepheye gitti.
1914 veya 15’lerde Galatasaray Lisesinin mezun vermediği söylenir.
Ancak Yozgat lisesinden maalesef hiç bahsedilmez ama Yozgat Lisesi de aynı tarihlerde
mezun vermeyen liseler arasında olduğunu sonradan öğreniyoruz.
Bu duyguları ve bilgileri gidip gördüğüm tarih kokulu cennetimiz Çanakkale gezisinden sonra kaleme aldığım yazılardan bir kısmını paylaştım..Yukarıda vermiş olduğum kanlı matara bilgisi rehber tarafından anlatılan bir hadisedir ..
Zira Çanakkale’yi gördüğünüzde ve anlatılanlara kulak kabarttığınız da ne çok hayat hikâyeleri olduğunu göreceksiniz.
O günlerle dilerim bu millet bir kez daha yaşamaz, dilerim bu ülkenin ve toprakların kadri ve kıymetini bilerek, yaşan bir toplum haline geliriz.