En Son Ne Zaman Kendinize Teşekkür Ettiniz?

Kendine teşekkür etmek kibir değil, kendine şefkat göstermenin en sade hâlidir.

Birine teşekkür etmek kolaydır.
Kapıyı tuttuğunda, yardım ettiğinde, bir gülümseme gönderdiğinde hemen dilimizden dökülür: “Teşekkür ederim.”
Ama iş kendimize gelince… orada bir sessizlik olur.
Sanki teşekkür etmeye layık değilmişiz gibi.
Sanki hep biraz daha fazlasını yapmalıymışız gibi.

Oysa düşünün; kaç sabah yorgun da olsanız kalktınız, işinize, okulunuza, sorumluluklarınıza koştunuz.
Kaç defa ağlamamak için derin nefesler aldınız.
Kaç kere kırıldığınız hâlde kimseyi kırmamayı seçtiniz.
Ve kaç kere kimsenin fark etmediği küçük mucizeler yarattınız kendi gününüzde.
Bir fincan kahveyi hak ettiniz, ama içmeye fırsat bulamadınız.
Bir teşekkür hak ettiniz, ama kimse akıl edip söylemedi.
Belki de en çok o anlarda kendinize teşekkür etmeniz gerekiyordu.

Kendine teşekkür etmek, bencillik değil; farkındalıktır.
“Yaptım, çabaladım, direndim.” diyebilmenin sessiz onayıdır.
Bir aynaya bakıp “Aferin bana.” demenin utandırmaması gerekir insanı.
Çünkü kimse sizin içinizdeki savaşları, dışarıdan görünen kadar kolay sanmamalı.
Kimse sizin yerinize teşekkür etmeyecek; o yüzden bu görevi kendiniz üstlenmelisiniz.

Belki bugün, bir şeyleri yetiştirdiniz.
Belki sabırlı davrandınız.
Belki sadece günü tamamladınız.
Hepsi için teşekkür edin kendinize.
Çünkü bazen yaşamak bile büyük bir başarıdır.

Hayat koşuşturması içinde kendimizi unutmak kolay, ama unutmayın:
Minnettarlık başkalarına yöneldiğinde zariftir, kendinize yöneldiğinde iyileştiricidir.
O yüzden bu yazıyı bitirirken ben, kendime teşekkür ediyorum:
“Teşekkür ederim bana. Bugün de elimden gelenin en iyisini yaptım.”

Şimdi sıra sizde.
Siz de bir an durun… ve kendinize teşekkür edin.
Çünkü gerçekten hak ettiniz.

“Bazen teşekkür etmemiz gereken tek kişi, kendimiziz.”