“Hocam ne olacak halimiz?”
“Ne varmış halimizde?”
“Hocam, merhamet kalmadı, vicdansız oldu herkes. Kimse kimseye güvenmiyor. Toplum huzur vermiyor. Adamın yoksa iş yapamıyorsun. İnsanlık kalmadı hocam, insanlık öldü.”
“Sen merhamet ediyor musun?”
“Anlamadım!”
“Sen vicdanınla hareket ediyor musun? Merhamet ediyor musun başkalarına? Dürüst müsün? Güven veren, itimat edilen, ‘emin’ olunan biri misin? Hakkını arıyor musun ve sadece hakkına razı oluyor musun?”
“Hocam toplum bozuldu napalım yani insanlığın öldüğü bu dönemde. Biz de onlara uyuyoruz!”
“Kolay. Sen, yaşıyorsan insanlık da yaşıyordur. Sen insanlık yaşasın mı istiyorsun, birbirimize güvenelim, haberdar olup sıkıntılarda yardımlaşalım, vicdanlı, ahlaklı ve merhametli mi olalım istiyorsun, çok basit bir yolu var; Şikayet ettiğin ne varsa tamamının tersini yapacaksın.
Vicdansızlıktan merhametsizlikten mi şikayetçisin; inadına vicdanlı ve merhametli olacaksın.
Adaletsizlikten, liyakatsizlikten mi şikayetçisin; adalet saraylarının önüne heykelin dikilecek kadar adil olacaksın. Senin adalet kılıcın seni bile kesebilecek. Ya işinin ehli olacak, yada iyi yapanı bulup; ‘işi ehline teslim ederek’ dengeleri bozmayacaksın.
Arkadaşlıktan, komşuluktan, yardımlaşmadan mı şikayetçisin; her el uzattığın canını acıtsa da, her verdiğin senden azaltsa da el uzatarak, malından vereceksin.
Yalandan, riyadan, söze sadakat göstermemekten mi şikayetçisin; ‘emin’ sıfatını hak edip, parmakla gösterilecek, kendi menfaatini dokunsa bile doğru olmaktan, taviz vermeyeceksin. Sözünü namus bilecek, söz verdiğin kişiyi gerekirse ‘üç gün bekleyeceksin’.
Hakkını bilecek, o hakkı arayacaksın. Hak ettiğinden fazlası sunulunca elinin tersiyle iteceksin. Haksızlığa karşı kimden gelirse ve kime karşı yapılırsa dik duracaksın.
Bu liste uzar gider.
Senin, benim, bizim burada bir şeyleri değiştirememizin, düzeltememizin ve bunun başkalarınca yapıldığına şahit olamayışımızın temel sebebi bu cevapta.
Hepimiz sadece şikayet ediyor, konuşuyoruz. Ne sorunu tarif etmeye lügatimiz yetiyor, ne çözüme aklımız eriyor. Ama konuşuyoruz. Sabaha dolmuş şoförü olarak uyanıyor, akşama devlet başkanı olarak günü tamamlıyoruz. Ben olsam diye başladığımız bir çözümümüz mutlaka var ama değişen hiçbir şey yok.
Kolay olanı seçip, ‘herkes gibi kazanmak maksadıyla’ şikayet ettiğimize benziyoruz. Adına değer dediğimiz hiçbir kavramın yaşam bulması adına gayretimiz ve feragatimiz yok.
Aslında hakikatsiziz. Hakikat ehli olsak, dilimiz de hakikati söyler, halimiz de. Dilde doğru, işte yanlışla elde edebileceğimiz şey en fazla, tufanlara gark olmuş toplulukların akıbetleridir.
“İyi de hocam, sen yapıyorsun karşındaki yapmıyor” cümleleri ile başlayan itirazlar, itiraflar…
Sonra fark ediyorum ki; ben de konuşuyorum ve konuşmakla bir şey değişmiyor.
Susup, işime koyulmak üzere ayrılıyorum oradan.