Toplum olarak, yaşadıklarımızı güncellemek, bulunduğumuz şehirle ilgili geçmişin bir muhasebesini yapmak istediğimizde genelde akılımıza ilk olarak “Nereden nereye geldik.” cümlesi gelir.

Her akşam olduğu gibi dün akşamda elime kumandayı alıp, televizyonun karşısında koltuğa oturduğumda, şunları düşündüm:

Bir zamanlar en başta tarım olmak üzere yıllarca kendi kendine yeten 7 ülkeden biri bizim ülkemizdi.

İlkokul, ortaokul ve Lise’de coğrafya derslerinde bölgeleri incelerken, ülkemizle gurur duyardık. İç Anadolu Bölgesi’nde Konya için “buğday ambarı” ifadesi geçse de. Aynı ifade Yozgat’ımız için de geçerliydi.

Yozgat’ta Buğday, Arpa ve Nohut…

Yerköy’de Baş ürün buğday olmak üzere Kavun, Karpuz, Pancar,  Soğan ve Patates…

Boğazlıyan ve Yenifakılı bölgesinde özellikle Pancar…

Aydıncık, Çekerek, Kadışehri Kazankaya ve Saraykent bölgelerinde Soğan ve Patates…

Bütün köylerimizde istisnasız bağcılık çok yaygındı, hasat zamanı bölgenin pekmezi en kıymetli ürün olarak görülürdü.

Yerköy Bölgemizde yetişen Kavun ve Karpuz başkent Ankara halinde en fazla tercih edilen bir ürün olmakla bilinirdi.

Yozgat’tan otobüslerin bagajında çuval çuval kuru erzaklar taşınırdı.

O günler ne günlerdi!..

Ülkemizde her bölgenin kendine has ürünleri demişken;  Çukurova’da pamuk, Rize’de çay, Adana, Diyarbakır ve İzmir’de yöreye has karpuz…

Antalya ve Mersin’in muzuna, Bursa’nın şeftalisine, Tokat’ın domatesine, Amasya’nın misket
elması, kirazı, kuru soğanı vardı.

Tüketici de, üretici de mutluydu…

Ne zaman ki kendi çiftçi ve üreticilerimizi unutup; Şili’den elma, İran’dan karpuz, Avustralya’dan havuç, Mısır’dan marul, Sri Lanka’dan siyah çay, Ekvator’dan muz, Kanada’dan üzüm, armut, ayva, erik, nar, şeftali, lahana, dolmalık biber, turp, patlıcan…

Yunanistan’dan pamuk, Amerika ve Rusya’dan pirinç, Fransa’dan incir, Hindistan’dan nohut ve kuru fasulye ithal etmeye başladık, işte o zaman yandık!..

Fakat her şey bitmiş değil, bu ülkenin toprakları halen aynı şekilde üreticinin yolunu bekliyor, bozulan sistem biraz elden geçip, tamir görsün mutlaka her şey eskisi gibi olacaktır.

Burada önemli olan Yerelden Kalkınma dediğimiz modelin hayat bulmasıdır ki bu topraklar eskisi gibi ülkemize ve insanlarımıza bol bol yetecektir. Bunu sağlamanın tek yolu ise çiftçi ve üreticilerimizin feryat ettiği tarım ve hayvan girdi maliyetlerdeki aşırı fiyatları makul seviyeye çekerek çiftçimizi yeniden üretime kanalize  etmekle mümkün olur.

Karamsar değilim…

Yozgat eskisi gibi üretmeye başlayıp, ayağa kalkarsa Türkiye ayağa kalkar, işte o zaman “Nereden nereye geldik” demek yerine “Neredeydik bugün nerelere geldik” diyerek, gururla üretimlerimizle bolluk, bereket ve huzur içinde tekrar yaşamaya devam ederiz diye düşünüyorum.