Ses kayıt cihazımı çıkarıp masanın üzerine koyuyorum.
Şaşırıyor.
Söyleşiyi önce kaydedeceğimi, sonra dinleyip yazıya dökeceğimi anlatıyorum. Biraz rahatlıyor.
Ama sadece biraz… Çok heyecanlı. Hayatında hiç söyleşi vermemiş, heyecanı da biraz bundan.
Göz teması kurmakta güçlük çekiyor. Hissediyorum, o an bulunduğumuz oda hatta şehir ona dar geliyor. Yüreği pır pır atıyor. Bir an önce memleketi Yozgat’a, ailesinin yanına dönmek istiyor. Yeni albümün çıkış parçası Nabız’ı dinliyoruz, “Sensiz dinmiyor gönlümün ağrısı/Vurur başıma başıma efkarı… Gömsem yüreğimde bir yerlere olmuyor/Nabız nabız atıyor”… Mümin Sarıkaya! O duru, kalpleri fetheden sesi yine ön planda.
Tüylerim diken diken oluyor. Karşımda küçücük kelimelerle kocaman duygular anlatan bir müzisyen var. Sarıkaya’yı yakından tanımak için sabırsızlanıyorum.
Mümin Sarıkaya hani aylardır ortalığı yıkıp geçiren Ben Yoruldum Hayat şarkısını söyleyen müzisyen.
Bozkırın ortasında Yozgat’ta yıllarca yaşayan ve o bozkır ortamında müziğiyle yemyeşil kalmayı başaran biri o. Aslında Yozgat’ta yaşaması bir anlamda şansı olmuş. Hani o Anadolu insanının tüm naifliğini onda görüyor, hissediyorsunuz.
İşte o naiflik, samimiyet, şarkı sözlerine de, bestelerine de yansıyor.
O şarkılar da uzun zamandır unuttuğumuz ya da alt üst olan değer sistemimizde arkalarda kalan bize has bir şeyleri hatırlatıyor.
Şimdi Türkiye’nin gündeminde ama onun gündeminde yine Yozgat, Yozgat’taki ailesi, tavırlarında da o bozkır topraklarına sinen naiflik var. Klişe haline gelen şarkıları vesilesiyle İstanbul’u fethetmeye gelen müzisyenler gibi değil. Hatta İstanbul hiç umrunda değil. Çileli geçen hayatında her şeyden vazgeçtiği gün bestelediği Ben Yorumdum Hayat ona şöhretin kapılarını açtı diyeceğim ama şaşıracaksınız şöhretli olmak da nihayi amacı değil. Söylemine bakarsanız çok az rastladığımız olgun bir sanatçı tavrı var. “Eğer şarkılarım yıllar sonra dinlenmeyecekse hemen bu işten çekilmek isterim” diyecek kadar da zamanın üzerinde kalmaya çalışan bir sanatçı.