Vizontele filminde Deli Emin, annesinin en sevdiği türkünün radyoda çalmasıyla birlikte, türküyü annesine dinletmek üzere mezara koşması ve mezara ulaşamadan türkünün bitmesi üzerine;

“Ya türkü çok kısadır, ya mezarı çok uzağa yapmışlar” der.

Bizim de 50 yıla dayadığımız ömrümüzde hep bir türkümüz oldu. Bu topraklar, bu ülke ve ülkemizin güzel insanları adına.

Gelişmiş, kalkınmış, müreffeh ve huzurlu bir yaşam…

Sağlık ve eğitim gibi ihtiyaçların bedelsiz olduğu ve herkesin eşit şartlarda ulaşabildiği…

Adaletin, elindeki terazisiyle adalet dağıtmayan çalışan hanımefendi gibi vatandaşlarına kör gözlerle bakmadığı, mahkemelerin ve kolluk kuvvetlerinin azami adaleti tesis etmek üzere çalıştığı…

Devletin uzantısı olan kurumların ve yöneticilerinin sorumluluklarını en azından “bu iş için var edilmiş“, bu işi görmek üzere “istihdam edilmiş ve geçimlerini buradan kazanıyor” olmalarının hatırına yerine getirdiği ve fayda üreterek; devlete olan güven ve sadakati arttırdıkları…

Toplumdaki devlet bağlılığını ve eminliği arttıracak nitelik ve liyakatin tüm devlet ve sosyal yapılanmalarda inşa edildiği…

Engellisinden kimsesizine, fakirinden zenginine, gencinden yaşlısına, iş adamından öğrencisine herkesin bugününden emin ve geleceğine umutla baktığı…

Mimarinin estetikle, doğanın insanla, insanın insanlıkla, kamu bütçesinin “yetimin hakkı” ile

devletin nezaket ve alçakgönüllülükle, işsizin işle, aşsızın aşla, kimsesizin, yalnızın, garibanın sevgiyle, şefkatle buluştuğu…

Ve bütün bunların ortak sonucu huzurun, güvenin hakim olduğu bir yaşam.

Olmadı, olamadı. Bu yaşımıza kadar göremedik. Umutlarımız vardır lakin mevcut kamu ve sosyolojik gerçekliklerimiz her geçen gün gerilediğimiz bir iklimde bunu görmeye ömrümüzün yetmeyeceğine işaret ediyor.

Her konudaki yenilikler ve kurumlarca atılan adımlar umutlarınızı yeşertiyor veya sizlerce yeterli görülüyor olabilir. Lakin, pansuman tedbirlerin ötesine geçmeyen bu iyileşmeler, asıl sorunu ötelemekte ve sorunun kaynağına inmeyi, kalıcı çözümler getirmeyi engellemektedir.

Gerçek manada ne bu ülkede uzun yıllara sair kalıcı, dayanıklı ve üzerine daha iyilerini inşa edecek zeminler sunulmaktadır ne de yerelde yapılanlar dertlere derman olacak niteliktedir.

Oysa eldeki imkanlar ve sahip olunan potansiyel bugün yapılanların kat be kat iyisini yapacak düzeydedir.

Ama işte o –mış gibi varya –mış gibi, o kahrolasıca girdimi adamın bünyesine, ne imkan tanır ne adalet ve liyakat bilir ne de diğerkamlık ve ciddiyet.

Varsa yoksa bir “beğenilme, taktir edilme” ve karşılığını alma arayışı.

Kimi zaman oyla, kimi zaman daha rahat koltuklu makamlarla. Bazen de…

Hep bir “ben” arayışı. “Bana” dair iyilikler, iyileşmelerin girdabı.

Oysa “biz” değil miydik, sen, ben ve onlar! Hepimiz bir bütünün parçaları değil miydik!

Hep “sana” ise ve hep “senin için” ise biz niye varız. Sadece oy vermek ve makamında el pençe divan durmak için varsak, biz nasıl bir biziz böyle…

O, halde kıyma bize. Biraz da bizim için iyi şeyler yap. Yaralarımıza gerçekten derman ol. Biraz da biz umutla bakalım yarınlarımıza.

Arabamız olmasın, evimiz olmasın tamam. Ama birazcık huzuru, birazcık insan olma izzetini de çok görme bize.

Unutmuşsun belli, bir daha hatırlatalım.

Hepimiz bir matrisin parçalarıyız ve bu matriste bir örüntü bozulursa bütün evren çöker.

Ben ve onlar çökersek, biz huzurlu değilsek, güven içinde yaşamıyorsak sanma ki sen güven içindesin.

Evet, senin de türkün kısa ve yolun uzun olacak. Senin de ömür dediğimiz türkün isteklerine ulaşmana yetmeyecek. Bir gün mızrap son perdeyi vuracak saza, işte o gün hoş bir sada bırakmış olmayı arzulayacaksın. O hoş sadayı da sen dışında bıraktığın ben ve onlardan murat edeceksin. Umarım istemeye yüzün kalır o demde…