Uçsuz bucaksız bir vadide yolunu kaybeden bir insana benzetiyorum Yozgat’ı.

Böyle düşünmeme sebep olan o kadar çok şey var ki; hangisini anlatmakla başlayayım bu sohbete, doğrusunu konuşmak gerekirse emin değilim.

Çünkü 2006 yılında Yozgat Bozok Üniversitesi adıyla resmen kurulan, buradan her defasında bahsedildiğinde umutlarımızın yeşerdiği bir değerimiz var.

Aradan yıllar geçmesine karşın gelinen noktaya baktığımızda şehir olarak eskiden kurduğumuz hayallerimiz, umutlarımız ve beklentilerimizin bir karşılığı halen yok mesabesindeyiz.

Sanayileşmek, tarıma dayalı sanayi sektörlerinin geliştirilmesi, kalkınma hamlelerini oluşturacak adımların ne kadar yavaş gittiğini yaşıyoruz.

Tarım ve hayvancılık üzerine üretimlerde de umut verici bir gelişme henüz söz konusu değildir.

Devlet yatırımlarına (Yüksek Hızlı Tren, Havaalanı) baktığımızda da birisi erteleme üstüne ertelemeyle devam ediyor, diğeri imkanlar nispetinde yol almaya çalışıyor.

Dönemin Valisi Kemal Yurtnaç’ı bir ziyaretimizde şöyle bir soru sormuştum; “Sayın Valim geldiniz, gidiyorsunuz. Yozgat için ne bıraktınız?”

Sayın Vali, masasının bir köşesinde duran kitaba uzandı, elinde tuttuğu kitabı göstererek, sorduğum soruya şu cevabı verdi; “Yozgat için ben ve mesai arkadaşlarım bir yol haritası hazırladık. Yozgat’ın geleceği bu kitapta yazıyor” dedi.

Demem o ki, Yozgat’ın daha çok göç vermemesi, bu şehirde doğanların başka şehirleri umut olarak yaşamaması ve yaşanabilir bir kent olması için yapılacak işler aslında bellidir. Fakat O kitap ne oldu, nerede kaldı, bilmiyorum ama Yozgat’ın bir yol haritası vardı.

Şimdi ise, insan hayatına dokunmayan, yaşamı etkilemeyen ve işsizlik, istihdam gibi konularda yığınlarca sorunlarla uğraşmanın yol haritasını aramaya devam ediyoruz.