Bir önceki yazımda TÜİK’in açıkladığı iki rapordan bahsetmiş, ilkinde ithal ettiğimiz tarım ürünleri olan buğday, mısır, ayçiçeği, soya ve pamuğun insan hayatında ve ülkemiz ekonomisi için ne anlama geldiğini madde madde anlatmıştım. Bu yazımın konusu ise TÜİK’in açıkladığı ikinci rapor olan ithal ettiğimiz kimyevi gübreler listesidir.

Tarım hayatın olmazsa olmazını üreten sektördür. Tarım insan, hayvan ve sanayinin ihtiyaç duyduğu emtiaların tamamını içerir ve tarım hayatın olmazsa olmazı ise kimyevi gübrelerde tarımın, sanayinin olmazsa olmazıdır.

Kimyevi gübreler ikiye ayrılır.

1- Azotlu gübreler, %46 üre, %26 can (Kalsiyum Amonyum Nitrat), %21 ASG (Amonyum Sülfat Gübresi).

2- Kompoze (Potaslı gübreler) gübreler ise,  20-20 NP (kompoze), 18/46 DAP (Di Amonyum Fosfat), 15.15.15. NPK (üç on beş kompoze) gübrelerdir.

Ülkemiz kimyevi gübre üretiminde kendi kendine yeterli değildir. 4 milyon 803 bin 775 ton ithalatla azotlu gübre, üretimin olmazsa olmazıdır. Doğalgaz ve amonyak bağımlılığı ile bu hayati emtiada da dışa bağımlıyız.

Bu bağımlılıktan kurtulmak için neler yapılabilir? Bu sorunun cevabı ise;

• Samsun’da Rus doğalgazından amonyak üretmek,
• Ağrı’da İran doğalgazından amonyak üretmek,
• Afyonkarahisar Dazkırı Acı Göl’deki potastan potaslı gübreler üretmek,
• Şu an Mardin Mazıdag’da üretilmeye başlayan 18/46 DAP gübre üretimini artırmak şarttır.

Kimyevi gübre üretici firmalarına arsa, üretim teşvikleri, ithalat kolaylıkları, vergi – harç istisnaları ile 3 yılda ülkemiz bu ithalatı bitirir. Bilakis ihracatını bile yapar. Bu iki temel konuda çözümü, akılcı, milliyetçi, halkçı, devrimciler ve üretme sevdalıları yapar. Kimyevi gübre üretmek vatan borcudur.

Hele de yaz aylarında kullanmadığımız ve 2,5 milyar dolar ödediğimiz Rus, İran doğalgazından amonyak ondanda kimyevi gübre üretmemiz mecburiyettir.