İnsanlar bir tarih ekseninde, bildikleri coğrafyada ve o coğrafyada yaşayan sosyolojik halk katmanları ile yaşarlar. Bu tarifimi şöyle kısaltabiliriz; Atan kim? Kimlerdensin? Memleketin neresi? Kimlerle hemşerisin? Komşuların kim? Ne yer, ne içersin? Geçimin ne? Sorularının cevaplarıdır.

Medeniyetin gelişimi insanların yerleşik hayata geçmesiyle başlamıştır, köyler beraberinde ilçeleri ve illeri getirmiştir. İnsanlar doğdukları yere sadakatle, sevgi ile bağlıdır. Toprak sevgisi, yurt sevgisi bambaşka bir duygu halidir. Doğduğun şehir, ilçe, köy kutsaldır. İnsanlar sosyal varlıklardır, 3 temel dürtü ile hayata, yaşama bağlanır. Barınma, yeme – içme ve üreme, neslini devam ettirme arzusu ile yaşarlar.

Bu insani temel dürtüler ancak gelir sahibi olmakla temin edilir. Ev almak, günde 3 öğün yemek, içmek, ahretlik bir eş bulmak ancak bir iş sahibi olmak la mümkündür. O da iyi bir eğitim sonucu nitelikli, üreten insan olmaktan geçiyor. Bunun yolu da iyi bir eğitim almakla mümkündür. Onu da devlet yapmak zorundadır. İyi bir sosyal devlet, insanlarını iyi eğiterek geleceğini de garantiye alır. Devlet yasa çıkaran, asker, vergi alan kurumlar manzumesidir. Sınırları belli coğrafyada insanlar üzerinde hükümranlık hakkı olan organizasyondur. Önemli olan devletin sosyal devlet olması, vatandaşına şefkatle, merhametle yaklaşmasıdır.

Ama bu ülkede plansızlık, başıbozukluk maalesef 1950’den itibaren bu güne kadar süregelmiştir. Ülkemizi yöneten konjonktür partileri bize plan değil pilav lazım diyen basiretsiz siyasetler sonucu 1950’lerde kırsal nüfus %80 şehirler%20 iken şimdi kırsal%15 şehirler %85 oranıyla ülkemiz boşalan bir Anadolu gençlerin olmadığı virane köyler tıka basa dolu büyük şehirler haline getirildi.

İstanbul 5000 km2, nüfusu 20 milyon, Yozgat 14 bin 123 km2 nüfusu 415 bin. 20 milyon insan dışkısı Marmara Denizi’ni doldurmuştur. B.k dememek için Müsilaj diyorlar. Aldığı asgari ücreti ulaşım, sigara, telefona veren, yarı aç yaşayan gençlere acıyorum. İstanbul ömür törpüsü olmuş bir ildir. Son 70 yılda İstanbul’u bu hale getirenleri, betona, ranta teslim edenleri lanetliyorum.

Osmanlı’da 1876 ya kadar İstanbul’da 2 esir pazarı vardı. Birincisi Üsküdar’da Kafkaslardan getirilen Çerkez, Gürcü kölelerin satıldığı bir pazar. İkincisi Aksaray’da Mısır ve Sudan dan getirilen erkek, kadın kölelerin satıldığı pazar. Bugünse Balkanlar’dan, Kafkaslardan ve Afrika’dan gelen işsizler ve asgari ücretle esir hayatı yaşayan genç insanlar ile tüm İstanbul esir pazarı olmuş durumdadır.

Saygılarımla.