İçi içine sığmayan bir çocuğun heyecanıyla başlıyorum cümlelerime..Bir tarifsiz duyguyu tarif etmek , o duygu yoğunluğunu aktarabilmek ustaca kelimeleri bulup bir nakkaş edasıyla işlemek..İmkânsız gibi duruyor değil mi? Oysa birazdan dilimdeki düğüm çözülecek derin bir nefes aldıktan sonra bir bir anlatacağım ahvalimi..
Ben köy çocuğuyum, hemde en safından, “kötülük bilinmez öğrenilir” derler ya ;bilmemek öğrenmemek için direnenlerden…Henüz çok küçük yaşlarda farkında olmadan empati yapmayı ögrenmiş ve her defasında önce karşısındaki insanı düşünenlerden..Dahası da var elbette üstüne birde en küçük olmayı ve babasız bir evde gurbetteki yarine türküler söyleyen bir anne ve zamane gençleri ve çocukları ekleyin, umarım garibanlığım biraz daha iyi anlaşılmıştır..Annem camın önünde türkü söylerdi, ben berdi yastıkların üstüne başımı koyup ağlardım..
“Çatal kapım yele karşı
Gel oturak karşı karşı
Hüsnü tez Almanya’dan
Feryatlarım deler arşı..
“Alnıma yazılmış kara yazılar
Uçaklar geçerken içim sızilar
Hüsnü’m bayram geliyo gine
Meleşip duruyor körpe kuzular ..
O zamanlarda başladı benim hayatın yok tarafıyla tanışıklığım..Her şeyi var hiç bir şeyi yok olanlardandım ..İlkokul sıralarında tescilli köylü çocuğu idik ..Bir öğretmenimiz sürekli çesmeden su getirtir okulu yıkatırdı , yaz kış demeden ..Bir kaç muhalif sese , “köylü çocuğu değil mi ? çarık yazmasını bilsinler”gibi bir çıkışla günler devam ederken bir gün müfettiş geldi okulumuza..Bir kaç soru sordu ön sıradakilere , sonra bana döndü en arka sırada yarı uyur vaziyetteyim, zaten öğretmenimde o kız surekli uyur dedi.. ” Neden sürekli uyuyorsun dedi müfettiş;ögretmenim uyumuyorum ben herkesi dinliyorum dedim..Adın nedir dedi Songül dedim..Sana bir soru soracağım dedi ; “Atatürk ölmese idi, şimdi kaç yaşında olurdu? Anında cevap verdim..Sonra bir soru bir soru daha..
Ve döndü öğretmene , uyuyan öğrenci bu ise uyumayan öğrenciniz hangisi? Babamı sordu Almanya’da dedim ..Bir not yazmıştı bunu mutlaka babana ilet dedi..Öğretmenim mektup yazayım icine koyup babama gondereyim dedim , adam hayretler icinde tamam kızım dedi ve kendi notu ile benim mektubumu kendi elleriyle postaya vermek icin aldı.. O notta” bu kız çok zeki lütfen okutunuz” yazıyormuş..Köyden ilk defa ortaokul ve lise okuyan kız ben oldum..İlk şiirimi dördüncü sınıfta 23 nisan şiiri yazdım ve öğretmenimden dayak yedim ,ben yazdım diyemediğim için…Eşiğin arkası gurbet derler ya öyle oldu , ağabeyimle bir yada iki odalı kömürlükten bozma evlerde okuduk biz..Köyümüzün mesafesi çok uzak olmamasına rağmen ailemizden koptuk birbirimizin sırdaşı arkadaşı yareni annesi babası olduk..Okul da çok güzel başarılı birer öğrenci evde ise yapayalnız bir kız çocuğu..Lise yıllarında şiire cok daha fazla yöneldim , fakat benim bu yeteneğimi hiç bir hocam farkedemedi..Kendi halinde sessiz nazlı zeki bir öğrenci, hâttâ duvar gazetesi çıkartmak için çok uğraştım okulda ..Edebiyat hocam “ne uğraşıyorsun gazeteci mi olacaksın dedi” alay etti benimle..Evet hocam gazeteci olacağım dedim..Lise bittiği yıl bir edebiyat fakültesini kazanmam ve bunun benden gizlenmesi babamın hastalığı ve ölümü benim evlenmem anne olmam..Yıllar yılları kovaladı ama içimdeki şiir aşkı gittikçe alevlendi , sustukça kalemle defterle dertleşir oldum .. Yaşadığımız şehrin sosyal kültürel yapısı ben şairim dedirtmiyordu.. En sonunda gittiğim kuran kursu adına naat yarışmasına girdim ve birinci oldum ve dört yıl üst üste birincilik aldım..Artık etrafımdakiler biliyordu şair olduğumu..Zamanla biraz daha toparlanıp BOZOK EDEBİYAT KÜLTÜR VE SANAT DERNEĞİ ni kurdum ve hâlâ başkanıyım..Ustalarım Efruze mahlasını verip ozan ilan ettiler..
Bundan sonraki süreçte ise sizi bizi herkesleşmeyenleri taşıyacağım yazılarıma..Sonuna kadar mücadele eden bazen hakkını arayan bazen savunan özlenen özleyen geçmiş gelecek ve bu gün olacak yazdıklarımız..
