KERBELA’YA AĞIT…

Çölde rüzgâr inledi şehitlerle beraber
En sevgili olanlar vuruldu Kerbelâ’da
O mübarek topraklar kokarken misk-i amber
En haince tuzaklar kuruldu Kerbelâ’da…

Peygamber torunuydu sahte mektuplar alan
Ufacık bir kafile binlerle oldu talan
Yezidin işi buydu kandırdı büyük yalan
Susuz kalan Fırat’ta yoruldu Kerbelâ’da …

Bir baba ki düşünün kucağında bebeği
Tek damlacık su diyor insanlığın gereği
Kucağında ok yedi, yüreğinin direği
İnsanlığın anlamı soruldu Kerbelâ’da…

Umutlar sönüyordu tüketmişti çareyi
Vurdukça açılıyor , kapatılmaz yareyi
Şehit verdi sonunda Fatma’m ciğer pareyi
Yer gök şahit olduda yarıldı Kerbelâ’da…

İçinde iman olan dinledi kalp sesini
O son kılıç darbesi kesince nefesini
Hazreti Hüseyin’in canlar tutar yasını
İnsanlığa bir çok ders verildi Kerbelâ’da…

Dünyalık hırsı vardı lanetledik yezidi
Kapkara bir sayfayı yüreklere kazıdı
Zeyneb dedi ey gardaş, ağıt ateş köz idi
İyiler hep kazanır,görüldü Kerbelâ’da …

En şeytani fikirle Fırat’ta su tükendi
İnanlar çaresizdi nehrin önü tıkandı
Oradaki şehitler kanlarıyla yıkandı
Toprağa kızıl kanlar serildi Kerbelâ’da

Mazlumun ahı kalmaz alem buna şahittir
Nefretin adı Yezit , Hüseyin’im şehittir
Lanetlenmiş komutan ebediyyen Yezit’tir
Şehadet çiçekleri derildi Kerbelâ’da…

Bir yanda iman inanç peygamber emaneti
Diğer yanda hırs kavga , cahiliyye niyeti
Hüseyin’im bitmez mi susuzluğun diyeti
Yürekten akan yaşlar duruldu Kerbelâ’da..

Efruze’m de bilir ki Hüseyin kalmaz susuz
Yezidce yaşamaksa lanetli ve onursuz
Nasibinde şehadet yazılmışsa kusursuz
Can verenler imana sarıldı Kerbelâ’da…