Nöbetçi Eczaneler
Hepimizin başına gelmiştir aslında, işinizi çok başarılı yapıyorsunuzdur, fedakarlıklar yapıyorsunuzdur, işinizi bilmeyen biri gelir iki kelam eder, gider tüm motivasyonunuz. Bu konu nerden mi çıktı, elbette yaşadığım denk geldiğim olaylar neticesinde çıktı. Gönüllük esasına dayalı bir eğitimde eğitmen ile bir kursiyerin hikayesi aslında. El becerisi gerektiren bir kursta kursiyer, bir yöntemi yanlış yapınca doğru bir şekilde göstermiş, sonrasında eğitmen arkadaşlar arkadaşımıza yardımcı olalım demiş. Vay efendim sen misin yardımcı olalım diyen, ben yeteneksiz miyim, ben kaç yaşındayım diyen kursiyer, eğitmenin moralini bozduğu yetmemiş gibi sınıfın da moralini bozmuş. Ne vardı ki bunda gönüllü katıldığın kursa bir daha gelmeyi ver canım. El becerisi kursları da baştan nasıl öğrenirsen öyle gider. Eğitmenin o gün evde gittiğinde yaşadığı duygu karmaşasını düşünemiyorum. Belki yemeğini bile yapamadı, belki çocuğu ile yeterince ilgilenemedi, bunun hesabını kim verecek peki ? Tesadüfen konuya dahil oldum, haddim değil yorum yapmak dedim, tek söyleyebileceğim ise, hocam gittiğiniz yolda zorluklarla karşılaşmıyorsanız, gittiğiniz yol doğru değildir.
Hep söylerim burası sınav yeri. Cennete girmek kolay da cehennemin yolcuları olmasa… Her güzelliğin bir bedeli var maalesef ki. Birileri moralimizi bozacak, başımıza Allah vermesin bin bir türlü olay gelecek. Şükretmeyi öğrenip, mücadele edeceğiz. Ne zaman vazgeçersek o zaman kaybederiz aslında. Bir de fark ettim ki, biz hep bizden daha iyi olanları örnek alıyoruz. Onun evi var, arabası var deyip, iç geçirirken, bir yandan gözleri görmeyen, kulağı duymayan insanları unutuyoruz. Şükür halimize demeyi aklımıza getirmiyoruz artık eskisi gibi.
İnsan olmak da zor azizim. Önceden dürüstlük her insana özgü bir özellikken şimdi dürüst insanları parmakla bile gösteremiyoruz. Nerdeyse gün gelecek onları müzeye örnek olsunlar diye koyacağız. Gidişimiz gidişat mıdır bilmiyorum da ben öyle görmüyorum. Üç günlük dünyada egosunu tatmin etmek için bağıran insanlar, gün gelir kırığınız kalplerin parçaları size de batar ve çıkamazsınız. Gerek var mı kırıp dökmeye bilemedim.
İnsan bir önceki günkü aklını beğenmezmiş, derler ki beğenirse sorun var, düşünmediğinizi gösterir. İki yıl hazan yılı yaşadım kız kardeşimi sonra annemi kaybettim. Ölüm herkesin başında kaçış yok evet. Mezarlıkta hep gördüğüm hiç olacağımız. Kendimi tartıp biçtim, hatalarımı irdeledim. Aslına dedim Kabe içimizde tavaf etmeyi öğrenebilirsen. Her insan eşit orada. Herkes aynı düşünemez, herkes aynı hissedemez, aynı yaşayamaz ve herkes aynı inanca sahip olamaz. Kimseyi sevmek zorunda değiliz lakin saygı duymak zorundayız. Sağlıcakla kalın…