Unutmak Büyük Bir Devrim

“Gitmek sadece bir eylemdir. Unutmak ise kocaman bir devrim.” Nazım Hikmet Ran

Neyi unuttuğumu hatırlamıyorum. Rabbimin verdiği en büyük nimetlerden biri unutmak..! Bir doğum sancısını hep hissetseydik, ya ameliyattan çıktığımızda o ağrıyı. Bir ay sonra o hissettiklerimizi, o an ki halimizle yaşasaydık her gün, her dakika. Aman Allahım hayat işkence gibi gelirdi.

Ya ölüm acısı…En yakınımız öldüğünde hissettiklerimizi, yaşadıklarımızı her gün yaşayasaydık,  bizde ölürdük o acıdan. Rabbim bize ne güzel bir nimet vermiş, hayata sıkı sıkı tutunun der gibi.

Hayat kısa,bizlerse hep iyiyiz, o kötülük yapanlar ise meçhul. Hepimizin iyi olması beklenemez burası sınav yeri. Birileri iyi birileri kötü olacak.Önemli olan bizim nerede olmaya çalıştığımız.İstemeden kalp kırabiliriz, farkında bile olmayız, bunu karşımızdaki kişi bize ifade ettiğinde özür dileyerek, bir daha yapılmamak şartıyla konu kapanmalı. Biz ne yapıyoruz peki,  bizi kırdı ya biz de onu kıracağız. Anlamaya çalışmıyoruz, bilmeden yaptığına da inanmak istemiyoruz, bir şans daha verilmeli o insana. Bir daha yaparsa yollarını ayırsın o başka. İnadına kalp kırmak neden?

Hayatta hepimiz bir enerji yayıyoruz etrafımıza. Hani deriz ya içim kaynamadı o insana diye. Enerjiler uyuşmadı biraz da. Bu durum karşımızdaki insanı kötü yapmaz.Uyumsuz olmak kötü olmak demek de değildir. Böyle bir durumda kötüyü düşünürüz ve o olumsuz cümleler negatif enerjiyi çeker üzerimize.

Affetmek inanın çok işe yaraıyor. Affettiğinizde geçmişinizin negatif enerjisinden kurtuluyorsunuz. Zihniniz yorulmuyor ve beden rahatlıyor. Affedin illa o insanla konuşun demiyorum, hepimizin ayrı çizgileri var. İnsanız ve hepimizin hataları var deyip geçin. Beyninize olumlu mesajlar gönderin. Affetmek unutmayı kolaylaştırıyor.

Unutmak nasıl da geniş bir kavram, kimi ameliyat acısı kimi insanı unutmamızı sağlıyor. Ben hayatımda iki şeyi unutmuyorum. Bir bana yapılan iyiliği ve kötülüğü. Yeri geldi mi ikisine de cevabım iyilik oluyor. Rabbim de zaten bir şekilde çıkarıyor karşımıza kötülüğü yapanları değil mi? İlahi adalet denilen durum bu olsa gerek. Kötülük yapan insanla yollarımız benim ona yardım etmem gereken yerde kesiştiğinde yardım ediyorum.Utanarak helallik istiyorlar. Belki de en sevdiğim sahne bu, kafasının dank etmesi… Dünya o kadar geniş ki oysa hepimizi içine alıyor, biz insanlar kendi kendimize dünyayı dar ediyoruz.

Unutun ve affedin dostlar. Hayat enerjiniz olumluya dönüşsün. Hayat ne istersek onu veriyor aslında yürekten istediğimizde.. Saygılarımla…