Cemil,yarın yumurta sırası  kimde acaba, diye bir an aklından geçirdi. Biraz düşündü  ama bilemedi. “Acaba bende mi ki?”dedi. Geçen hafta kimde idi. Sonra “En iyisi gruba bakmak” dedi.

“Çabalayan çifte gider”  demiş atalar, boşuna dememişler. “Sıra bende imiş. O  halde biraz daha erken kalkmak gerekecek”dedi. Yatmadan  saatin alarmını ona göre kurdu. Sabah ezanından önce kalkacak, yumurtaları haşlayacak,sonra Çapanoğlu Camii’nin yoluna düşecekti.Hadi hayırlısı deyip yatağına girdi  uyumak için gözünü yumdu.

On seneyi geçti galiba dedi.

Pazar  sabahları  tefsir  okumalarına  başlayalı. On sene, on  kış, on yaz  geçmişti. Nasıl başlamışlardı? Öyle planlayıp programlayıp başlamamışlardı. Kendi  kendine gelişen bir etkinlik olmuştu. Önceleri, sabah namazından sonra,  kahvaltı yapmak niyeti ile   tarihi  Çapanoğlu Cami’in gölgesinde  olan, Hacegan Çay Bahçesine   takıldılar. Yozgat’a  has  parmak  çörek ile tulum peyniri,  çayla beraber yenirken; sabah  seherinin bereketi olsa gerek,  feyizli  muhabbetli sohbetler oluşmaya başladı. Haftaya buluşmak üzere   diye ayrılan gönüldaşlar,  haftanın günlerini bir bir sayıp pazar gününü iple çekmeye başladılar. Muhabbet koyulaştıkça   katılımcı sayısı da artmaya başladı. Bu artışa paralel olarak  sofradaki   çeşitde artmıştı.

Zeytin,bal,kaymak  ve yumurta kahvaltı masasındaki yerlerini aldılar.Yumurta haricindekiler namazdan sonra açık olan marketlerden temin ediliyordu.Yumurta işi sıraya konuldu.Her hafta bir kişi, gelirken yumurtaları sabah haşlayıp taze taze getirecekti.

Sohbet muhabbet  tam gaz devam ederken, bir zaman  sonra heybeler boşalmıştı.

O zaman  tefsir  okumaya karar  verdiler. O gün, bugün, her pazar sabahı namazdan sonra nefis bir kahvaltı  sonrası  gönülleri  hoş eden; kalplere huzur veren, tefsir okumaları başladı. “İnşallah sonuna kadar devam ederiz”  diye  içinden geçirirken  uyku meleği   uykusunu getirmişti.

Uykusundan sıçrayarak uyandı. Telaşla perdeyi açtı. Tan yeri ağarmış; ortalık  aydınlanmaya başlamıştı.Eyvah dedi.Namazı kaçıracağım.Telaşla kalktı  elbiselerini giyindi.Hızlıca abdest alıp koşar adımlarla  caminin yoluna düştü.Caminin avlusuna geldiğinde müezzinin kameti başlamıştı.”Sünneti de kılmadım daha”dedi.Camiye girerken birden zınk diye durdu.”Eyvah yumurtalar.Hay Allahım  telaşla unuttum.” Birden ne yapması gerektiğini düşündü. Camiye girip cemaata katılsa yumurta işi olmayacak. Eve dönse bu seferde cemaati kaçıracak idi. Anlık muhasebenin sonucun da toplumun yararı, kendi nefsinin yararının  önüne geçti. Hızla geri döndü.Koşar adımlarla  eve geldi.Kapının önüne geldiğinde ter sırtından aşağıya doğru akmaya başlamıştı.Anahtarı çıkarıp kapıyı açmak için ceplerini karıştırdı.Anahtarı bulamadı.”Eyvah ki eyvah”.Anahtar kapının arkasında kalmıştı. Zile bastı bir kaç kez. Sonra olduğu yere yığıldı. Evde kimse yok, kapıyı kim açacak.”dedi.

Telefonun  alarmı çalmaya başladı.Gözleri açıldı. Kendisini  yatak odasında buldu.Hemen kalktı.Perdeyi araladı  dışarısı karanlıktı, saat’e baktı. Ezan vaktine  daha vakit vardı.Rüya imiş dedi. “Çok şükür  Allahım ” dedi sevinçle.Birden bir üşüme geldi. Kendini yokladı.Terin suyun içinde kalmıştı. “Vay arkadaş ne yumurta imiş” dedi. Yaşadıklarının rüya olduğuna  tekrar şükür etti.