Şems misali yollara düşmek, Mevlana gibi bir elin yerde bir elin gökte yıllarca dönmek, Yunus gibi yolarına yatmaktı, seni sevmek ey sevgili.
Kara kapaklı defterlerden sayfa sayfa kopmak, Züleyha gibi dillere düşmek, anı gelince adem (yok) olup gitmekti, seni sevmek ey sevgili.
İnsanlık defterimden tek tek sevdiklerimi silmek, var olanı yıkıp geçmek, çıplak ayaklarla yollarına düşmekti, seni sevmek ey sevgili.
Suların deryaya koştuğu gibi koşmak, çiğ damlısının yere düştüğü gibi düşmek, elimde kalan kırık dallara bakmak ve sonra yine bir elif gibi yeniden ayağa kalkmaktı, seni sevmek ey sevgili.
Göçmen kuşlar gibi uçmak, açılmayacak kapıları tek tek çalmak, kızıl toprakların ortasındaki Kabe’mi bulmak ve oradan tüm dünyayı görmekti, seni sevmek ey sevgili.
Büyümeden mürit olmak, savaşmayı bilmeden seyyid olmak, bilinmezliklerin içinde savrulup giden seyyah olmak, meğer hepsi senin uğruna hazırlanmaktı, Seni sevmek ey sevgili.
Seraptan seraba savrulmak, hayat denen efsanede mayalanmak, her düştüğüm yerden daha büyük daha büyük kalmak, ve sonra yine Elif gibi dimdik ayakta durmaktı, seni sevmek ey sevgili.
Bazen ah çekip yanmak, bazen gülüp geçmek, bazen eğilip bükülmek, bazen bazen de Elif gibi yeniden ayağa kalkıp dimdik durmaktı, seni sevmek ey sevgili.
Bazen göz yaşlarına boğulmak, bazen telefonda ki o küçük müridin sesinden medet ummak, hiçbir zaman kavuşamayacağımı bilsem dahi yine yine senin yoluna dönmekti, seni sevmek ey sevgili.
Ölmeden önce ölmek, perdelerin arkasını görmek, akıp giden ırmakların kökenini bilmek, bulmaktı, seni sevmek ey sevgili.
Babil kulelerini adım adım çıkmak, ve sonra yine senin için en başa düşmekti, seni sevmek, hiçbir zaman ulaşamayacağımı bilsem de, yine senin uğuna yürümeye kalkmaktı, seni sevmek ey sevgili.
Ömrümün sonuna kadar senin için açtığım şiir defterine, her gün güzel bir şeyler yazabilmek, senin uğruna şiir gibi yaşayabilmek, sessiz şarkıları söyleyerek içinden, her defasında ben iyiyim! ben iyiyim! diyebilmekti, seni sevmek ey sevgili.
Herkes “sahipçi” olmak için koşarken sana, benimkisi sahip olduklarımı silip geçmekti, çıplak ayaklarla yollara düşmekti, yolların getirdiklerine katlanmaktı, ve yine yine senin uğruna elif gibi dimdik ayakta durmaktı, seni sevmek ey sevgili.
Uçan halılara binip öz denen limanlara gitmek, okunası kitapları okumak, türlü türlü pencerelerden bakmak, asırlar öncesine gitmek, yada anı görebilmekti seni sevmek, O ağlamadan, yanmak; O anlatmadan, anlamak; türlü türlü kitapları okuyup, o söylenmeden söylemek; gözlerin ötesindeki okyanusları (dünyaları) görüp, konuşmadan konuşmaktı seni sevmek ey sevgili.
Bazen dünyanın çekirdeğine inmek, bazen gök yüzünün katmanlarını saymak, bazen asırlar öncesine gitmek, bazen atomları hücrelerin içine girmek, yada oturup var olanın üzerine felsefe yapmak ve hep hep ilk insanın merak ettiği gibi merak etmekti, seni sevmek ey sevgili.
Her seferinde dünyadan biraz daha uzaklaşıp dünyaya daha geniş açıdan bakmaktı, Seni sevmek ey sevgili, yaradılışın gayesini bulmaktı seni sevmek ey sevgili, Anlamların anlamını bulmak, bulamasam dahi aramaktı benimkisi, ey sevgili, akşam karanlığında ölmek, gün ışığında doğmak ve sonra yine yine anlayabilmek için seni hayat denen seyranında koşmaktı, benimkisi ey sevgili…
DEVAMI VAR…
